Wat is het nadeel van je vlucht pas op het laatste moment te boeken? Je moet een tussenstop maken en de vlucht duurt wat langer. Elk nadeel hep z'n voordeel: veel plaats in het vliegtuig, zitjes bij het raam en veel kansen om het landschap onder mij te bewonderen. Hierboven kan je mee genieten! En o ja, ik heb op zondag voet aan grond gezet in vier landen (België, tussenstop in Oostenrijk, Slovenië en korte rit en taxistop in Italië). Op de terugvlucht komt daar nog Zwitserland bij ... jawohl!

Enkele indrukken uit Ljubljana ... geweldig, niet?

Misschien lag het aan de overvloedige zon (na het druilerige België), maar wellicht toch vooral aan de mooie gebouwen en de gezellige drukte. Ljubljana is bovendien autovrij! Welke Belgische stad durft die keuze te maken (Brugge bijvoorbeeld niet, zoals enkele collega's opmerkten)? Jammer genoeg had ik maar een tweetal uurtjes, maar de eerste indrukken waren zo goed dat een nieuw bezoek zeker op de agenda staat!

Mijn directeur had me al doen watertanden: "Je gaat in een chique hotel verblijven!" Hij had geen ongelijk. Het hotel in Portoroz is inderdaad meer dan comfortabel. Ik ben dan ook nog eens één van de gelukkigen met een kamer met uitzicht op zee. Met een overvol (maar zeer interessant) programma zal er weinig tijd zijn om ervan te genieten, maar het is toch al fijn opstaan op deze manier.

De dag begint al meteen met een presentatie voor de hele groep (sidder en beef zoals de leerlingen die weleens doen). Hoe ziet onze school eruit? Welke ondersteuning is er al om aan de diverse noden van de leerlingen tegemoet te komen? Welke uitdagingen zie we? Samen met twee leerkrachten uit Brugge proberen we een volledig beeld te schetsen. Het beeld van een Leuvense school blijkt niet zoveel te verschillen van dat in Brugge. Sterker nog, het overstijgt zelfs de grenzen. Bij de Vlaamse presentaties viel het woord "M-decreet" op ;-), maar "inclusion" kwam ook in de andere landen meermaals ter sprake als één van de grote uitdagingen.

Kunnen leerlingen kiezen hoe ze leren? Zijn onze lessen aangepast aan hun INDIVIDUELE noden? En hoe zit het met onze evaluatie? Alle collega's in de cursus klagen omdat hun leerlingen een centraal georganiseerd examen moeten afleggen. Eenheidsworst voor elke leerling, los van zijn/haar individuele noden, leerstijl enz. In Vlaanderen hebben we dit niet! Maken we wel voldoende gebruik van deze vrijheid die we krijgen, een vrijheid waar ze in andere landen alleen maar van kunnen dromen (en er ook effectief van dromen).

Klik hier als je meer weten wil over Universal Design Learning!

Hoe ziet het Sloveens schoolsysteem eruit? Het grootste verschil dat opvalt, is de verdeling van de leeftijdsgroepen over de niveaus. In hun basisonderwijs zitten kinderen van 6 tot 15 jaar. Het onderwijs is hier ook verplicht vanaf 6 jaar en daarom is dit basisonderwijs ook quasi gratis. Slovenië besteedt veel aandacht aan wiskunde (1/6de van de tijd wordt hiervoor uitgetrokken), maar ook aan het talenonderwijs. In dit deel van Slovenië krijgen de kinderen trouwens Italiaans als eerste vreemde taal op school. Door de nabijheid van Italië (een prachtig zicht op het witte Triëste!) en doordat dit deel van Slovenië tot na de Tweede Wereldoorlog ook eenvoudigweg Italiaans grondgebied was, spreken de Slovenen hier ook zeer goed Italiaans. In de straten zijn de aanduidingen dan ook tweetalig. Dat kennen we in België ook :-). Al wordt het Italiaans hier zeker niet als een bedreiging, maar veeleer als een verrijking gezien.

In het talenonderwijs wordt minstens 1/4de van de tijd aan leesvaardigheid besteed. Slovenië is dan ook het enige land dat in het Pisa-onderzoek van 2015 het aantal sterke lezers zag toenemen en tegelijk een vermindering van het aantal zwakke lezers toonde. Toch geven de leerkrachten hier ook aan dat ze niet de indruk hebben dat hun leerlingen beter lezen dan vroeger, integendeel, de frustratie over de gebrekkige leesvaardigheid van jongeren leeft hier ook. Ik heb bij meerdere leerkrachten (en ook bij de Sloveense verantwoordelijke hier) geprobeerd om te achterhalen waar ze concreet op inzetten om aan lezen te werken, maar daar kreeg ik nooit een duidelijk antwoord op. Dat is ongetwijfeld ook het jammere van deze uitwisseling: het is te kort om in de diepte naar dingen te kijken.

Aangezien moeders 1 jaar moederschapsrust krijgen, gaan kinderen pas vanaf 11 maanden naar school. De opvang van zeer jonge kinderen is dus ook meteen aan een school gebonden. Al heb je in Slovenië, net zoals in de meeste landen die aan deze cursus deelnemen, natuurlijk wel een sterker privaat onderwijs dan wij kennen. Deze "preschool" is niet verplicht en daarom ook niet gratis. Een goede 80 % van de kinderen gaat op deze leeftijd naar school, maar de Slovenen proberen (onder impuls van Europa) dit cijfer op te krikken.

Na het basisonderwijs kunnen de leerlingen naar een secundaire school waar ze verder voorbereid worden op ofwel hogere studies ofwel een beroep. Hier leert een vergelijking opnieuw dat België het enige land (onder de deelnemers) is waar jongeren leerplicht hebben tot 18 jaar. In de andere landen ligt dit meestal maar tot 15 jaar en merken ze vooral de laatste jaren dat de laag gekwalificeerde jongeren die op die leeftijd al uitstromen zeer veel moeilijkheden hebben om werk te vinden aangezien de jobs die hiervoor in aanmerking komen nu erg dun bezaaid zijn.

Slovenië is niet zo'n populair land voor immigranten. Dit merk je in het straatbeeld, maar ook op school. Ze kennen vooral nieuwkomers uit naburige landen (Bosnië, Albanië ...) en er leven ook wel heel wat Roma hier. Doordat vele anderstalige kinderen wel uit een voormalig land van de Joegoslavische republiek komen, kennen de oudere leerkrachten de thuistaal van de kinderen nog. Deze leerkrachten kregen deze talen immers op school. Voor de jongeren leerkrachten ligt dit anders en voor hen zijn de uitdagingen met anderstalige kinderen daarom ook groter, vertellen onze Sloveense collega's.

Het is trouwens een plezier om met de Slovenen samen te werken. Ze spreken ongelooflijk goed Engels en ze staan echt open voor de andere deelnemers. De mensen lijken hier sowieso meer van het leven te genieten. Op de meeste plaatsen worden toeristen met open armen ontvangen, al zijn er natuurlijk ook wel uitzonderingen. Er is de typische tweespalt die je wel meer in ex-communistische landen vindt.

We sluiten de avond af met een eerste bijeenkomst van onze "dialogue group". We mogen dromen van onze ideale school! If you were to build a school from scratch, what would it look like? De ideeën stromen bij iedereen vlot uit de pen. Ze blijken ook nog eens gemeenschappelijk te zijn. Regel nummer 1: weg met de handboeken. Geloof in de kracht van leerkrachten en speel in op de leerlingen met wie jij samenwerkt, in plaats van (hier ben ik opnieuw) te kiezen voor eenheidsworst. En zo gingen we nog wel even door. Niets leuker dan te dromen ...

Onderwijs was natuurlijk niet het enige onderwerp. We hingen aan de lippen van de twee Sloveense dames in onze groep toen ze vertelden over het uiteenvallen van Joegoslavië en de rivaliteit, onenigheden die er nu nog zijn.

Vandaag kregen we de kans om een Sloveense school te bezoeken. Ze hadden ons gewaarschuwd voor de "steep hill" die we moesten beklimmen. Het viel gelukkig nogal mee, vooral ook omdat we beloond werden met een prachtig uitzicht. Zouden leerlingen niet sowieso al gelukkiger zijn op school als ze vanuit hun klaslokaal zo'n prachtig uitzicht op de zee hebben?

Deze school biedt onderwijs aan "pupils with special needs". De klassen zijn bijzonder klein, vaak slechts een 6-tal leerlingen. In de groep van 7-jarige kinderen (ongeveer) die ik bezocht, was er bovendien nog een ondersteuner aanwezig. Deze vrouw was er specifiek om een autistische leerling te ondersteunen, maar natuurlijk gaf ze ook aandacht aan andere kinderen. Ik vond het vooral mooi om te zien hoe leerkracht en ondersteuner duidelijk van elkaars bijdrage genoten en veel respect hadden voor elkaar. Hoe het ook werkt dat de ene zich wat meer concentreert op het inhoudelijke en het didactische en de andere vooral met het kind zelf bezig was. Je merkte hoe de kinderen van beide leerkrachten hielden en hoe het welbevinden van de kinderen zeer hoog was.

Op didactisch vlak zag ik geen vernieuwende aanpak. Zoals je op de foto's van de handboeken kan zien, zijn deze nog zeer klassiek opgemaakt en ook de leerkrachten zelf stonden frontaal les te geven. In de Italiaanse les die ik mee volgde, werkten de leerlingen wel even in groepjes, maar ze moesten een tekst vertalen (zonder foto's, zonder context, zonder doel ...!) en de leerkracht kwam zich achteraf ook verontschuldigen omdat we een ongewone les hadden gezien. Ze gaf aan dat ze normaal wel vooraan in de klas stond en op een klassieke manier lesgaf. Nochtans vonden de leerlingen de samenwerking wel leuk.

Toch bijzonder dat hier niet nog meer aandacht naar gaat, zeker voor een school die wel heel sterk inzet op het welbevinden van de leerlingen. Het respect van leerkrachten voor leerlingen was groot, idem voor hun geduld. In de gangen staat in elke verloren hoek een zetel, of een tafel met stiften en papier of ... waar de leerlingen tussen de lessen door kunnen"chillen". Leerlingen ontbijten samen met de klas. In elk lokaal staan tandenborstels zodat elke leerling na het middagmaal zijn/haar tanden kan poetsen (ook voor de tieners!), er is een snoezelruimte waar wie er nood aan heeft even apart kan zitten enz. enz. Dit was natuurlijk wel een school voor leerlingen met bijzondere noden, maar toch, misschien moeten we hier wel wat van leren.

Nog enkele sfeerbeelden ...

Na het bezoek aan de Sloveense school kregen we de kans om met een "UDEL 21 tool" aan de slag te gaan. Een heel interessante oefening voor mij, maar helaas vooral om te voelen wat sommige zwakkere leerlingen vooral voelen. De oefening overtuigde me nogmaals hoe belangrijk het is om niet lichtzinnig voor groepswerk te kiezen, maar om oog te hebben voor differentiatie en zeker ook de nood om samen te werken. Coöperatieve werkvormen bewezen hun waarde weer.

De oefening was een mooi uitgewerkt hoekenwerk. In elke hoek kregen we op verschillende manieren informatie over de aardrijkskunde van Slovenië. Per 4 kregen we drie minuten om de opdracht in elke hoek uit te voeren. Door de tijdsdruk en door de competitiviteit die er vanzelf insloop bij sommigen was de samenwerking in mijn groep minimaal. Iedereen ging apart op zoek naar antwoorden en vele antwoorden werden gekopieerd van elkaar zonder dat er enige discussie, enig overleg was.  Voor ik de opdracht goed gelezen had, porde mijn collega me al aan om haar antwoorden op te schrijven. Ze verzekerde me dat het allemaal juist was en in plaats van er samen over te spreken gingen we zo snel mogelijk over naar de volgende subopdracht.

Toen we naar de derde hoek gingen was mijn motivatie al onder nul. Bij de start van de vierde hoek voelde ik me ronduit dom, en een andere collega deelde dit gevoel met mij. Uiteindelijk lag de focus in onze groep helemaal op het product dat we konden afleveren en niet op het leren zelf, laat staan op het leerproces. De smiley die we op het einde moesten kiezen voor onze (zelf)evaluatie zag er bijzonder verdrietig uit. Niet enkel een omgekeerde lach, maar er stroomden ook tranen uit de ogen van ons emoticon.

Dit is ongetwijfeld wat leerlingen al te vaak ervaren in de klas. Door meer in te zetten op coöperatieve werkvormen en/of door te differentiëren (bv. opdrachten verdelen en leerlingen een opdracht op maat toewijzen en dan de informatie samenbrengen in de groep zodat iedereen iets kan bijdragen en zich gewaardeerd voelt) en/of door te ... zou deze werkwijze ongetwijfeld bijdragen tot een grotere leerwinst en een hoger welbevinden.

De Sloveense leerkrachten gaven bovendien aan dat in de praktijk "pupils with special needs" inderdaad sommige oplossingen kopiëren, vooral dan de antwoorden op denkvragen, maar dit vonden ze geen probleem. Deze vragen waren voor hen geen doel en dus kon het volgens hen geen kwaad dat ze bepaalde delen kopiëren. Onderzoek naar het effect van lage verwachtingen door leerkrachten op leerlingen moet misschien nog eens gedeeld worden in Slovenië.

De workshop rond omgaan met emoties gaf wel interessantere inzichten. We voelden zelf aan hoe moeilijk het soms is om een emotie te verwoorden en kregen enkele tools om leerlingen hierbij te ondersteunen.

Niet enkel interessant om op school te gebruiken ... ;-)

Ann Devos vertelt over de OKAN-klassen. Ze geeft vele voorbeelden uit haar klaspraktijk. Ik hing eerder al aan haar lippen, maar nu ze alles kan demonstreren met een anderstalig publiek wordt het nog indrukwekkender. G-e-w-e-l-d-i-g!!! Kijk hoe iedereen rechtstaat om foto's te nemen van wat ze demonstreert. Kon ik dit ook maar in mijn lessen!

Ann Devos legt uit hoe leerkrachten moeten weten wat de achtergrond van een OKAN-leerling is. Niet hoe zijn broer naast hem doodgeschoten werd, maar wel hoe de leerling tijdens de eerste maanden van het OKAN-onderwijs heel stil was en pas daarna openbloeide, omdat hij moest gewoon worden aan de taal, aan het onderwijs. Dit kan zich herhalen wanneer de leerling de overstap maakt naar het reguliere onderwijs en zo kan je als leerkracht hierop inspelen, hierop voorbereid zijn.

In groepjes van 4 kregen we de opdracht om na te denken over de uitdagingen in ons onderwijs. Waar moet onze regering meer op inzetten. We maakten de oefening eerst individueel, toegepast op ons eigen land, op onze eigen context. Hoe fijn was het niet om dit in onze eigen taal te kunnen doen. Het is toch geen eenvoudige taal om dit soort ideeën in neer te pennen en dan is het een verademing om je eerst enkel te kunnen focussen op de inhoud en nog niet op de juiste verwoording in een vreemde taal. In een tweede ronde vertelden we elkaar over onze ideeën. Dit deden we natuurlijk wel in het Engels, onze gemeenschappelijke taal. Door de leuke zandlopers hadden we geen tijdsbewaker nodig; enkel iemand die de zandloper (1 voor 1 minuut en 1 voor 3 minuten) omdraaide. Onnodig te zeggen dat iedereen dit wel wilde doen :-). In de derde fase kwamen we tot een gemeenschappelijk besluit, maar nu een advies voor de Europese Commissie, onze gemeenschappelijke context. Het middenvlak van de placemat vulden we natuurlijk wel in het Engels in. Het is dan ook een besluit van de groep, dat we nadien voorstelden aan elkaar. Er werd gestemd voor het beste voorstel, al was al snel duidelijk dat de meeste groepen vooral meer financiering vroegen.

Ik vond het heel boeiend om te zien hoe we vertrokken vanuit de thuistaal en zo overgingen naar de gemeenschappelijke taal (schooltaal) en hoe ook wij volwassenen opgelucht waren dat we eerst de kans kregen om zonder druk van een vreemde taal onze gedachten te ordenen. Hoe dit ook maakte dat het gesprek in de vreemde taal erna veel vlotter ging en we gemakkelijker de juiste woorden vonden. Hoe ook de Vlaamse collega aan mijn tafel geen seconde getwijfeld heeft om de discussie in het Engels te voeren en we onze gemeenschappelijke moedertaal in het gesprek niet gebruikten uit respect voor de anderen. Wat natuurlijk niet betekent dat we af en toe eens geen woord lieten vertalen door elkaar (zone van naaste ontwikkeling, wat is dat ook al weer in het Engels??).

Het enthousiasme voor het materiaal was o.a. merkbaar doordat zeer veel deelnemers druk begonnen fotograferen. Dit waren voorbeelden om mee naar huis te nemen. Dit is het soort motivatie dat ik ook graag bij mijn leerlingen zou willen bereiken: dat ze zo enthousiast worden over een project, een taak die ze maken dat ze spontaan hun smartphone bovenhalen om het resultaat (of de weg ernaartoe) vast te leggen. Een fierheid over het werk op school dat ik bij mijn kinderen in de kleuterklas en de lagere school wel nog veelvuldig zie.

Vrije namiddag: met de fiets naar Piran!

En dan bergop naar het natuurgebied Strunjan. Hier wordt in de zomer ook zout gewonnen, maar daar was nu helaas weinig van te zien. Jammer genoeg wordt het in deze periode van het jaar vroeg donker, waardoor we in Strunjan niet alles hebben kunnen zien wat we gepland hadden. Het voelde ook niet zo geweldig veilig om zonder fietsverlichting of fluovestje de terugtocht over de Sloveense wegen aan te vatten. Al passeerden we wel een zeer mooie (met natuursteen ;-) ) tunnel waar vroeger de treinen door reden, die nu enkel voor fietsers, voetgangers en skateboarders is (een stoere jongen deed zijn uiterste best om zo'n hoge snelheid te halen dat we hem niet konden inhalen, pas toen hij om de hoek ging, hoorden we hem vallen. Dat zal geen deugd gedaan hebben!).

Vandaag start de poëzieweek! Tijd dus voor wat diversiteit in een gedicht ...

Sophie geeft onze een inkijk in haar ervaring als anderstalige nieuwkomer. Met een Libanese vader en een Vlaamse moeder verhuisde ze op 17-jarige leeftijd vanuit Libanon naar Wallonië. Ze vertelt heel aangrijpend over de aanpassingen die zij ervaren heeft. Wat was er moeilijk? Waar moeten leerkrachten rekening mee houden? Hoe kunnen we leerlingen als persoon respecteren en hen helpen om hun weg te vinden in onze maatschappij?

Sophie weet iedereen te boeien met haar verhaal. De vragen komen vanzelf en ze biedt telkens weer een heel treffend antwoord. Zou het niet fijn zijn om haar uit te nodigen op onze school en dit met de collega's te delen en toe te passen op onze eigen schoolcontext?

What with conflict of loyalty: parents and school? How do teeagers react when what is told at school doesn't match the believes and values taught by parents? Sophie encouraged us to no impose our own values, but to make pupils look for their own answer by teaching them to look for sources, to be critical to the information they find. These skills are much more important than make sure pupils know things by heart. They won't remember these and thus we waste valuable time to teach them other useful skills.

We do a small exercises. Which country would we like to emigrate to? What would we need in order to be able to live, work and study in this new country? Not to anyone's surprise it appeared we especially enlisted things we expect others to do for us, instead of stating what we would have to accomplish ourselves. Nice to know that we also want help from the inhabitants in all kinds of ways should we ever flee to another country.

By the way, my group decided to choose Great Britain as the country of our dreams. Also in Slovenia this is the promised country!

What with the conflict between science and religion? Science is a kind of religion! It's all about what you believe, whether you gain your thoughts from scientific facts or from religious authorities. By the way, are you sure that the scientific knowledge we have today won't change in a few years? Perhaps what we consider to be facts today, later proves to be wrong after all? Therefore, never put your own believes as facts, but teach pupils to look for answers, to be critical for the information they find (and the sources). Do not make pupils integrate, adapt to our society, but make society find a place for them, with respect for their personality. Embrace them.

Vraag van het publiek: wie heeft er voorbeelden van good practices rond ouderbetrokkenheid. Lieve Kim en Greet, jullie geslaagd experiment met 1B op 1 september is nu internationaal gedeeld :-) !

We end our day with the dialogue group. Unfortunately, our Slovenian colleagues weren't able to attend this session anymore, so Conny, Herman and I tried to complete our presentation ourselves. Work hard, play harder definitely is our slogan. We managed to complete our presentation of the school of our dreams while having heaps of fun. Did you know that the bins you can find in the hotel's bathrooms are perfectly suited to turn into bricks? Conny's creative mind helped us to overcome our practical difficulties by analyzing the hotel furniture thoroughly. Meanwhile, Herman and I gathered memories by looking for the tune of the television show The A-team. We're also A Team, which comes to the rescue when teachers are in need for help. We even passed the test on the newspaper website (Het Nieuwsblad) about the 25th anniversary of this tv show (boy, what a coincidence).

As you later will be able to see we build a school on "motivation". This is the foundation of our school, for it's impossible to create a valuable education without motivated pupils and also motivated teachers, headmasters, staff in general. (under construction)

Rule 1 to attrack the attention of your audience: create suspension. Why do we need to have 10 bins?

(Sorry Herman, mistake in the text on the picture. It should say "bold" Herman, not "old". Reading or hearing only parts of a word is always important, as in lit-teken ;-) .)

We're all enjoying the farewell dinner at Ricardo's, a 88 year old man who has had 4 pasports in his life (Hungarian, Italian, Yugoslavian and Slovenian) without having moved once! Again the food was excellent. We have to be honest: we've been spoilt this week. Always options (so yes, vegetarian for me), so even diversity in the food ;-) .

Listen to the song Andrea and Jezerka are teaching us. This is the true Slovenian atmosphere.

Today I postponed my birthday. What's the importance of a date, especially when you can delay the day you turn ... (30 something). So no birthday song (except one of my children, of course), but this song sung by Jezerka (a unique name meaning "lady of the lake") and Adriana by all means was a superlative one, and an excellent alternative.

Waking up for the last time in this room with more than just a view!

Die ochtend in de ontbijtruimte. Waarom brengen zovele mensen de vuilbak van hun badkamer mee naar beneden? De poetsvrouwen snappen het even niet ...

Sidder en beef ... tijd voor onze presentatie!

Benieuwd naar onze droomschool? Bekijk dan de presentatie van Herman, Conny en mezelf (oeps, Engels niet zonder taalfoutjes, helaas). Onze Sloveense collega's konden er helaas niet bij zijn.

Gelukkig gebruikte ik de juiste balpen om notities te nemen tijdens deze cursus over diversiteit (en uiteraard ook "goed onderwijs"). 😉

Of course we had to say goodbye to the most helpful staff. People in Slovenia are very friendly and these guys took excellent care of us. Thank you for remembering "cappuccino" is my favorite coffee. Thank you for the lovely lunches we had. Thank you for smiling, even under pressure. And of course, thank you for wanting to be on our picture. We loved it :-) :-).

Home sweet home, maar het duurde wel even. Op de vlucht van Ljubljana naar Zürich viel meteen op dat er ook op een vliegtuig een divers publiek zit. Een indringende dranklucht kwam van de zetel achter mij, naast en voor mij zaten enkel mannen in maatpak met dure laptops, zware donkere mantels en fijne sjaals. De luchthaven van Zürich was meteen ook een andere wereld. Ongelooflijk "fancy", maar niet voor mijn portemonnee. De kaviaarbar zal voor een andere keer zijn; ik hield het noodgedwongen bij een Burger King. Inderdaad, niet de meest elegante manier om mijn mooie week af te sluiten, maar nood breekt wet. De "fancyness" van de luchthaven werd trouwens ook doorgedreven in hun keuze voor omroepstem. Ook ik hou ervan om met een aangenaam stemgeluid toegesproken te worden, maar deze omroeper liet wel een bijzondere 'honingsoort' uit zijn stem vloeien. Beste autoriteiten van Zürich: te veel suiker is voor niemand goed. Zeker niet voor passagiers die meer dan 3 uren in de transitzone verblijven. En de internetverbinding beperken tot 120 minuten per 2 jaren is ook niet erg 'welcoming' voor bloggers. Een goedkoper tegeltje op de vloer zou ongetwijfeld wat budgetaire ruimte scheppen! Kom anders eens samen om te dromen over jullie ideale luchthaven die even toegankelijk, open en verwelkomend is voor iedereen! Die diversiteit omarmt en zich niet vooral concentreert op zij die net wat meer hebben en kunnen ...

Gelukkig ontmoette ik op Zürich ook iemand met wie ik een boeiend gesprek over onderwijs had. (Een andere Geert nu "mijn" Geert er niet was ;-) ) Domeinscholen of campusscholen? De minister-president gaf een korte, maar duidelijke argumentatie om zijn mening kracht bij te zetten. Wat met de opwaardering van het tso-onderwijs? Ook de cursus over diversiteit kwam natuurlijk ter sprake. Hij vroeg me zelfs om hier wat meer over te sturen. Wat zal ik meegeven? Suggesties zijn welkom!