Tijdens mijn eerste bezoek aan Lycée Sarda Garriga werd ik voorgesteld aan Mevr. Isabelle Girault en "haar" CDI. Het CDI is een plaats waar leerlingen komen werken en een vrije toegang hebben tot informatie en documentatie. Er is een kleine bibliotheek aanwezig, DVD’s, computers, tablets en je kan er zelfs worden ondergedompeld in de wereld van de Virtual Reality. Er heerst een losse atmosfeer waardoor alle leerlingen zich welkom voelen. Er mag niet gestoord worden, wat soms moeilijk is met een 50-tal aanwezige leerlingen. Maar mevr. Girault sanctioneert niet, maar maant wel aan tot stilte wanneer het nodig is. Ze gaat er prat op dat door deze lossere sfeer en de sfeer van vertrouwen er nog nooit iets gestolen is geweest. Ze is ervan overtuigd dat "toevallige" ontmoetingen tot grootste dingen kunnen leiden. Zoals de samenwerking met enkele leerlingen bij het maken van een website voor het CDI. Af en toe werkt ze ook projecten uit, waar de leerlingen aan mogen meewerken. De projecten snijden belangrijke thema’s aan zoals het recht op vrije meningsuiting en de onderdrukking van de vrouw. Bij dit laatste thema sloot naadloos aan bij het thema ‘Oppression’ waar het Miniemeninstituut, samen met haar partnerschool in Potsdam, een project rond uitvoerden. Het resultaat van dit project, nl. de gemaakte passports, mochten deel uitmaken van de tentoonstelling rond onderdrukking. Ik maakte voor de Franse collega's ook een stappenplan voor de organisatie van het project.

Omdat een nieuw land en een nieuwe werkomgeving bezoeken ook vaak wachten betekent, nam ik wat interessante vakliteratuur mee. Uit "Onderwijs voor de 21ste eeuw" van Kris Van den Branden haalde ik veel inspiratie. Van den Branden heeft het o.a. over hoe leerlingen in de 21ste eeuw moeten leren hoe ze erin kunnen slagen om:

- taal en informatie te doen werken
- kennis te doen werken
- hun verbeelding te doen werken
- moderne technologie te doen werken
- sociale relaties te doen werken
- veranderingen te doen werken
- hun eigen "leer-kracht" te doen werken
- hun eigen leven te doen werken
- het leven op deze planeet te doen werken

Hier vind je een samenvatting van de inhoud van het boek.

Tijdens de eerste dag van mijn bezoek aan het Lycée Sarda Garriga, maakte ik reeds kennis met Mme Girault. Zij leidt vol passie het CDI (Centre de Documentation et d’ information) in het Lycée. Ze vertelde mij over de projecten waaraan ze met enkele leerlingen werkt en over een project waarvan de apotheose eraan zat te komen. Het project ging wonderwel over "krachtige vrouwen", wat aansloot bij het werk dat onze leerlingen realiseerden rond onderdrukking. Mme Girault zag een samenwerking wel zitten en zo konden de paspoorten die werden gemaakt, deel uitmaken van een tentoonstelling. Op het toonmoment waren een twintigtal leerlingen aanwezig samen met de directeur, enkele personeelsleden, mensen van het plaatselijke bestuur en Jessy Ferrère, wereldkampioen gewichtheffen en eregast. Na de nodige speeches van Mme Girault en de directeur, nam ook ik het woord en gaf wat uitleg over de samenwerking tussen onze school en onze Duitse partnerschool. Daarna kreeg Mme Ferrère een huldiging in de vorm van vijf grote informatiedoeken over haar leven, die aan de poort van de school waren bevestigd. Toen ze onthuld werden barste de dame in tranen uit. Vervolgens werden de gasten naar het CDI geleid. Hier lag een selectie van artikels over sterke vrouwen, vrouwen die het verschil maakten tijdens periodes van onderdrukking. Ook de paspoorten stonden hier opgesteld. Ik gaf uitleg bij de werkwijze en het opzet van het project aan de geïnteresseerden en lichtte enkele individuele gevallen van onderdrukking toe.

Op mijn laatste dag van mijn bezoek aan de school, had ik een gesprek met de directeur. Na enkele formaliteiten, ging het gesprek al snel over de veranderingen die de school momenteel ondergaat en de reactie van de leerkrachten hierop. De directeur vertelde mij dat ook hier niet alle leerkrachten openstaan voor de nakende veranderingen en dat de implementatie ervan zeer traag gaat. Hij gunt zijn leerkrachten echter de tijd en probeert zich niet te frustreren. Ook vele ouders staan weigerachtig tegenover de veranderingen. Ook zij zijn het gewoon om een eenduidig punt te krijgen i.p.v. een beoordeling op competenties.

We spraken ook over het beleid van de school, de visietekst en hoe deze tot stand kwam. De directeur baseerde zich op een bestaande visietekst en vatte dit samen tot drie basisdoelen. Daarna werden deze basisdoelen voorgelegd aan de leerkrachten op een pedagogische studiedag. De leerkrachten verdeelden zich in drie groepen en werkten de basisdoelen concreet uit. Er werd uitgewerkt hoe de basisdoelen in de praktijk konden worden omgezet. Het resultaat van dit werk werd terug naar de directeur gestuurd, die er een synthese van maakte. Achteraf werd dit voorgelegd aan de leerkrachten die opmerkingen en bedenkingen konden uiten. Nadien werd de tekst geperfectioneerd.

Ik legde de directeur ook twee problemen voor waar onze school op dit moment mee worstelt, nl. het grote aantal telaatkomers en de moeilijk bereikbare ouders. Vreemd genoeg zijn er op deze school zeer weinig problemen met telaatkomers. Dit is opmerkelijk aangezien de lessen reeds om 07u20 beginnen. Op deze school gaat de poort 10 minuten na het gebeld heeft onherroepelijk dicht. De leerlingen kunnen nadien de school niet meer binnen. De leerlingen worden als afwezig genoteerd en de ouders worden gebeld. Deze strenge aanpak lijkt te werken. Leerlingen die te vaak te laat komen, moeten op zaterdagmorgen aanwezig zijn op school.

De ouders betrekken lukt ook redelijk goed. De ouders worden regelmatig uitgenodigd, ook bij het begin van het schooljaar. De rapporten worden enkel uitgedeeld aan de ouders. Ouders die niet aanwezig zijn op de dag van het rapport worden persoonlijk uitgenodigd en moeten het rapport bij de directeur gaan afhalen. Aangezien de ouders liever niet persoonlijk op gesprek gaan bij de directeur, komen bijna alle ouders het rapport afhalen op het aangegeven moment.